پاسخی برای مخاطب ...

هر روز یکی برایم گل می آورد می گذارد روی خط خطی های وبلاگم و می رود . ناشناسی که عنوانش نقطه چین است . مهم نیست من وبلاگم بروز باشد. نباشد . چه سالی باشد. او همیشه می آید گلی می آورد و می رود... بدون هیچ حرفی . گاهی احساس می کنم این وبلاگ سنگ قبر من است که کسی می آید و گلی روی آن می گذارد و می رود... چند باری برایش نوشتم که خودش را معرفی کند اما نکرد. کنجکاو شدم و آرشیو وبلاگم را نبش قبر کردم . از اولین پست در سال  85  تا حالا یک گل بر روی خط خطی هایم بود. حالا مانده ام چه نتیجه ای بگیرم؟ شاید انتظار دارید بگویم که چقدر رمانتیک و چه حس خوبی است این که کسی که نمی شناسید بیاید و برایتان گل بیاورد... فقط می توانم بگویم که حوصله حل این معما را ندارم . این نوشته را روی صفحه وبلاگم می گذارم و امیدوارم بیاید و گل هایش را جمع کند و ببرد تا این وبلاگ به قبری پر از گل تبدیل نشده ...